Praten met een stervende

Ons onbehagen voor de dood zorgt ervoor dat we het moeilijk of zelfs onmogelijk vinden om met een stervende te praten over wat er aan de hand is, namelijk dat de stervende dood gaat. Vaak praat men over veel dingen behalve over het feit dat iemand stervende is en zijn dagen op aarde zijn geteld.

Nervositeit om met een stervende te praten is normaal,  je hoeft je niet schuldig te voelen als ook jij het onderwerp vermijdt.  Het is ook moeilijk om de juiste toon te vinden. Je wilt niet te triviaal zijn alsof de dood niets voorstelt, maar je wilt ook niet te dramatisch doen en elk levensgenot en elke hoop, die de stervende heeft, de stervende ontnemen.

Wat betekent het sociaal en persoonlijk om met een levensbedreigende ziekte te leven?

Levensbedreigende zieken worden behandeld als een taboe. Dit leidt ertoe dat mensen je ontwijken. Ze weten niet wat ze moeten zeggen, vragen en zijn vaak ook bang om het onjuiste woord uit te spreken, denken dat ze anders met je om moeten gaan.

Levensbedreigende ziekten, zoals kanker bedreigen onze plannen voor de toekomst. Geconfronteerd worden met iemand die een levensbedreigende ziekte heeft, confronteert ons met onze eigen mortaliteit, confronteert ons met het feit dat het leven fragiel is, en dat willen we liever niet weten. We willen vasthouden aan ons idee dat we onsterfelijk zijn, of dat we pas dood gaan als we heel erg oud zijn.