Is dit het leven?

Het zonnetje schijnt vandaag heerlijk, het is 18⁰ C. hier. Wat wil je nog meer? Het mooie weer zet me ook aan het denken.

Ik was net even onderweg en iedereen lijkt buiten te zijn. Sommigen nog in hun winterjas, anderen in een zomerse outfit, met blote armen, benen en slippertjes aan. Ik liep daar tussenin, zonder jas, maar nog wel met kleding die ik ook een paar weken terug aan had.

En mijn gedachten beginnen te mijmeren. Weer een jaar om. Omdat mijn ouders zo van de natuur hielden, zeker mijn moeder, doet het ontwaken van de planten en bloemen me altijd extra aan mijn ouders denken. Ik vraag me af wat ze hadden gewild van het leven.  In mijn ogen hadden ze een saai leven. Zeker als ik daar nu als volwassene naar kijk.

Durf jij te antwoorden?

Op een bepaald moment maakt iedereen het mee. Een geliefde naaste gaat sterven. Dit is een stressvolle situatie  en soms is het goed jezelf een aantal vragen te stellen om na te gaan of je er wel bent voor de stervende of dat je onbewust toch afstand houdt.  En misschien hoef je niet te wachten tot een geliefde naaste doodgaat. Sommige mensen vinden het al moeilijk bij een stervende op bezoek te gaan.

Begin met wat zelfonderzoek.  Stel jezelf  vragen.  In een eerder blog raakte ik het item al aan, dat juist het omgaan met een stervende zoveel vragen oproept.  En dat je door die vragen vanzelf bij je naar binnen gaat , ook al geef je wellicht geen antwoord, jezelf een vraag stellen zet een proces in gang.  Durf jij te antwoorden?

Wat betekent het sociaal en persoonlijk om met een levensbedreigende ziekte te leven?

Levensbedreigende zieken worden behandeld als een taboe. Dit leidt ertoe dat mensen je ontwijken. Ze weten niet wat ze moeten zeggen, vragen en zijn vaak ook bang om het onjuiste woord uit te spreken, denken dat ze anders met je om moeten gaan.

Levensbedreigende ziekten, zoals kanker bedreigen onze plannen voor de toekomst. Geconfronteerd worden met iemand die een levensbedreigende ziekte heeft, confronteert ons met onze eigen mortaliteit, confronteert ons met het feit dat het leven fragiel is, en dat willen we liever niet weten. We willen vasthouden aan ons idee dat we onsterfelijk zijn, of dat we pas dood gaan als we heel erg oud zijn.