Een van de eerste blogs die ik publiceerde was “Ongeneeslijk ziek, wat zeg je tegen de kinderen? Ook in het boek “Het Rouwende Kind” is hier een hoofdstuk aan besteed.
Al beseft men het belang van open en eerlijk de kinderen te informeren over het ziek zijn van een naaste, het blijft moeilijk.
Marieke is 25 jaar. Ze heeft eierstokkanker, uitgezaaid. Ze heeft gehoord dat ze uitbehandeld is. De dokters kunnen niets meer voor haar doen. Tenminste geen genezing brengen. Met behulp van chemotherapie kunnen misschien nog wat weken of maanden aan haar leven worden toegevoegd. Maar het definitieve einde, de dood, het verlaten van dit aardse leven komt voor Marieke dichtbij, heel dichtbij. Lees verder
Het is erg ingrijpend als er bij één van de ouders kanker wordt geconstateerd. Hoewel slechts één gezinslid kanker heeft, wordt het hele gezin met kanker geconfronteerd. Niet alleen voor degene die kanker heeft, maar ook bij de partner en de kinderen, is kanker in hun leven gekomen. De kanker wordt een deel van het leven van allemaal. Zelfs als je het niet aan de kinderen verteld, weten de kinderen dat er iets aan de hand is, en blijft kanker dus een onderdeel van hun bestaan. Dit is het tweede deel van Je kind kan niet wachten met opgroeien. In een eerdere blog heb ik het gehad over de basisbehoeften van een kind. Deze keer over aspecten uit het alledaagse leven met kanker.
Het is erg ingrijpend als er bij één van de ouders kanker wordt geconstateerd. Hoewel slechts één gezinslid kanker heeft, wordt het hele gezin met kanker geconfronteerd.
Niet alleen voor degene die kanker heeft, maar ook bij de partner en de kinderen, is kanker in hun leven gekomen. De kanker wordt een deel van het leven van allemaal. Zelfs als je het niet aan de kinderen verteld, weten de kinderen dat er iets aan de hand is, en blijft kanker dus een onderdeel van hun bestaan.
De eerste focus, van degene die kanker heeft, is beter worden. Omdat beter worden de eerste prioriteit heeft, zal er veel veranderen in het gezinsleven. Er is geen energie meer om het kind naar school te brengen bijvoorbeeld. Een dagje uit gaat niet door, omdat de zieke ouder gewoon te moe is en rusten belangrijk is voor het herstel. Een behandeling in een ziekenhuis ver van huis is veelbelovend en daarom gaat de ouder naar dat ziekenhuis, hetgeen als consequentie heeft dat het kind de zieke ouder weinig of niet ziet. Het is ook voor de kinderen belangrijk als de zieke ouder weer beter wordt, dus deze veranderingen kun je aan het kind uitleggen.
En dan ga je terug naar huis. De specialist heeft net de onheilsboodschap medegedeeld: je bent ongeneeslijk ziek, je hebt kanker. Je leven is totaal overhoop gegooid. Je denkt aan 
je kinderen. Wat moet je doen, het hun vertellen, of het verzwijgen? Je hebt over veel dingen met de specialist gesproken, maar hierover niet.
Ook hier is mijn mening: Ben open en eerlijk tegen je kinderen!
Kinderen hebben altijd het recht om te weten wat er aan de hand is. Het is zelfs één van hun grootste behoeften. Dus als je als ouder een ernstige zieke hebt, heeft je kind het recht om dit te weten.
Maar wat vertel je nu aan je kinderen? En hoe vertel je het?
Er is geen gemakkelijke manier om te vertellen dat je ziek bent en misschien wel dood gaat. En toch is het beste dat je het gelijk vertelt op het moment dat de diagnose met zekerheid gesteld is.
Leven en Loslaten 