De enige echte wijsheid is weten dat je het niet weet – Socrates
Nog steeds een gezegde dat voor mij elke dag weer bevestigd wordt. Soms word ik door leren en levenservaring overmoedig en denk het even te weten, totdat het besef er weer is. Het enige dat ik weet is dat ik het niet weet. Ondanks mijn studie over de dood, weet ik niet wat de dood is. Het doet me ook denken aan een quote van Rambass:
Elke gezin zou een financiële en juridische planning moeten hebben. En zeker wanneer je leeft met een chronische (ongeneeslijke) ziekte is dit nog belangrijker. Ik weet het, het is niet gemakkelijk om te moeten denken aan het moment dat jij er niet meer bent. Maar wil je ook niet alles zo goed mogelijk voor je gezin regelen? Dat doe je nu ook. Je zorgt dat ze bijtijds eten, ze op tijd op school zijn, je troost ze als ze verdrietig zijn. En als je ziek bent, is er de kans dat je eerder overlijdt dan dat je zelf gehoopt en gewild had. Lees verder
Mariëlle was en is niet gelovig. Haar moeder wel, heel erg zelfs. Echter sinds het overlijden van haar moeder weet Mariëlle niet meer wat ze moet geloven. Het verhaal van Mariëlle:
Ik wist dat de laatste dagen van mijn moeder ingegaan waren. De arts had al aangegeven dat het niet lang meer zou duren, en ook de verpleegkundige van het hospice zei dat het misschien raadzaam was om moeder niet meer alleen te laten. Ik had het zelf ook wel gezien. Er waren momenten dat ik geen contact met haar kon krijgen. Lees verder
Je weet dat je nog maar een paar maanden, weken of misschien zelfs dagen te leven hebt. Jouw tijd hier op aarde is nog maar kort, en hoe moeilijk je het ook vindt, je bent bezig om het aardse leven los te laten. Je zei altijd tegen ons: wie zaait, zal oogsten. En dat wil ik nu ook tegen jou zeggen. Hetgeen je in dit leven hebt gezaaid, zal je in een volgend leven oogsten. Net als velen, geloven wij allebei in een leven na de dood. Lees verder
Velen kennen dit gezegde wel, de laatste jas heeft geen zakken.Het gezegde wil zeggen dat je niets mee kunt nemen als je dood gaat. Maar is dat wel zo? En degene die mij een beetje kent, weet dat ik het nu niet over materiële zaken ga hebben. Want inderdaad je kunt je auto, je huis of welk tastbaar item ook, niet meenemen als je dood gaat. Het leven is echter meer, toch? Lees verder
Afgelopen week was het 7 november. Voor veel mensen een doodgewone dag, voor sommige mensen een speciale dag. Voor mij is 7 november een speciale dag. 7 november 2008 is de dag waarop ik afscheid begon te nemen van mijn moeder.
En deze dag is beter in mijn geheugen gegrift dan de dag van haar overlijden, waar ik me soms zelfs in de dag vergis. Die dag had ik een examen. Normaliter begeleidde ik mijn moeder bij de ziekenhuisbezoeken, die dag nam daardoor mijn zus de honneurs waar. Hoewel ik glansrijk het examen afsloot, voelde ik geen blijdschap. Lees verder
Kevin zijn vriend is ziek, ongeneeslijk ziek. Twee jaar geleden kreeg zijn vriend de diagnose melanoom. Thans zijn er uitzaaiingen, en komt de dood steeds dichterbij. De vriendschap van Kevin en zijn vriend bestaat al sinds de basisschool, doch de afgelopen twee jaar heeft de vriendschap van Kevin en zijn vriend zich nog verder verdiept. Ze hebben niet meer alleen de leuke dingen gedeeld, ze hebben veel gesproken over het ziek zijn, over de behandeling die niet aansloeg, Lees verder
Recentelijk heb ik een lezing bijgewoond over “De omarming van je compassievolle hart” van Juno Burger. En toen dacht ik terug aan de opleiding tot Cranio Sacraal Therapeut. Ik leerde hoe belangrijk het compassievolle hart in dit werk is. Wat heeft Cranio Sacraal Massage met het begeleiden van stervenden en rouwenden te maken, zul je je misschien afvragen. Nou eigenlijk niets. Het is toevallig zo gelopen in mijn leven. Cranio Sacraal Masage kan echter heel veel doen voor de stervende en rouwende.
Het belangrijkste namelijk voor stervenden en rouwenden is dat er gewoon iemand is. Iemand die pijn heeft, iemand die verdrietig is, iemand die angstig is, iemand die stervende is, iemand die een naaste heeft verloren, wil maar één ding en dat is, dat er iemand voor hem is. Dat er iemand volledig is voor hem of haar. En dat de pijn oké is, dat het verdriet oké is, dat de angst oké is, dat het oké is dat hij of zij gaat. Dat degene die bij je is, laat zijn, wat er is. Ga maar bij jezelf na. Of je nu fysieke pijn of emotionele pijn hebt, je wilt gewoon dat er iemand voor je is, volledig voor je is. Zonder oordeel, zonder adviezen, zonder iets wat kapot is te willen maken, gewoon er is, voor jou.
Wil je meer lezen van Nina José Verhoeven, de oprichtster en blogger van Leven en Loslaten. Haar eerste boek “Is het goed als ik doodga?” is in maart 2014 gepubliceerd.
” Is het goed als ik dood ga? is een inspirerend boek voor de terminaal zieke die de diagnose kanker heeft gekregen en iedereen die zorg draagt voor een terminaal zieke. Het laatste levensjaar van mijn moeder, die in 2009 overleed aan longkanker, heb ik intensief meegemaakt. Deze intense ervaring, tesamen met mijn achtergrond heeft geleid tot dit, in verhaalvorm geschreven, boek. Het boek biedt tevens praktische handvatten voor de terminaal zieke en zijn omgeving om de laatste levensfase zo volledig mogelijk te leven. “
Nina José stelt feedback erg op prijs. Je kunt dit hieronder doen. Onder de reacties wordt het Ebook “Het Rouwende Kind”verloot, dat verwacht wordt in september 2014.
Een overlijden komt altijd onverwacht. Ook wanneer men weet dat een geliefd persoon erg ziek of oud is, en men zelf zegt de dood van een geliefd persoon binnen korte tijd te verwachten. Zelfs als men al weken, dagen heeft zitten waken, dan nog komt de dood onverwacht. Men kan zich dus niet voorbereiden op de dood van een geliefd persoon. Zo voelt het althans. Op het moment van overlijden van een dierbare staat alles stil, letterlijk alles stil. De tijd staat even stil. Er is een gevoel van enorme ruimte, van niet weten, niet voelen, van alleen maar er zijn. Jij, andere naasten en de overledene. Samen in een moment van realiseren dat de volgende ademhaling niet meer komt. Dit moment kan seconden, minuten, tot soms wel een uur gevoeld worden. Het moment wordt meestal onderbroken, doordat iemand iets zegt, of een vreemde, zoals een verpleegkundige binnenkomt.
Leven en Loslaten 