Stil verdriet

Ik heb er al eerder over verteld volgens mij, het stille verdriet van de ongewenste kinderloosheid.  Het raakt me telkens weer in mijn hart. Het is ook een deel van mijn leven namelijk. Het verlangen naar zwangerschap, elke maand die spanning of het nu dan wel zover zou zijn. En zelfs wetend dat het niet mogelijk is, bij elke dag dat je overtijd bent, toch hopend op een wonder dat zich heeft voltrokken, met dan een paar dagen of uur later de teleurstelling dat wonderen voor jou blijkbaar niet bestaan en dat er (voorlopig in ieder geval) geen wondertje bij jou geboren gaat worden.

Het verdriet van kinderloosheid

 

Niet alle kinderloosheid geeft droefheid. Er zijn ook mensen die vrijwillig ervoor kiezen om zonder kinderen door het leven te gaan. En daar erg gelukkig mee zijn.

Er zijn echter ook mensen die graag kinderen hadden gewild en nooit hebben kunnen krijgen, om wat voor reden dan ook. Bij kinderloosheid mag je niet alleen denken aan het stel, dat jarenlang gedokterd heeft  en waarbij, ondanks alle moderne technieken, de pogingen niet tot een kind hebben geleid.  Je mag ook denken aan mensen die “vrijwillig “geen kinderen nemen, omdat er een erfelijke zieke in de familie is en de kans groot is dat hun kind deze erfelijke ziekte zal krijgen. Mensen die ongehuwd zijn, nooit de juiste partner zijn tegengekomen en een kind alleen een compleet gezin willen aanbieden.  En mensen die te laat beseffen dat ze nog een kind willen op het moment dat de natuur het eigenlijk onmogelijk maakt. En zo kunnen er heel veel redenen zijn waarom iemand ongewild kinderloos is.