De enige echte wijsheid is weten dat je het niet weet – Socrates
Nog steeds een gezegde dat voor mij elke dag weer bevestigd wordt. Soms word ik door leren en levenservaring overmoedig en denk het even te weten, totdat het besef er weer is. Het enige dat ik weet is dat ik het niet weet. Ondanks mijn studie over de dood, weet ik niet wat de dood is. Het doet me ook denken aan een quote van Rambass:
Gisterenavond gaf ik een lezing bij het rouwcafé over de reis door het land van rouw. Diverse aspecten kwamen aan bod, ook heel veel niet. Ik begon met me te richten tot degenen, die zelf niet door het land van rouw reizen, maar naast iemand lopen die door het land van rouw reist.
Door de dood van een jonge vrouw met kinderen in de tienerleeftijd, kwam in me op hoe anders tieners rouwen als volwassenen en hoe vaak dat er onbegrip is voor deze tiener.
Een tiener heeft evenveel verdriet en pijn als een volwassene als een geliefd persoon overlijdt. Ze rouwen echter op hun andere manier. Soms lijken ze er volledig onverschillig onder dat de dierbare is overleden. Ze lijken koud en ongeïnteresseerd, ze trekken zich terug en doen niet mee met de rituelen die de naasten doen. Soms gaan ze echter ook wat kinderlijker gedrag vertonen, worden plakkerig. Tieners hebben het heel moeilijk als vader, moeder, broer of zus overlijdt. Ook de dood van een grootouder kan ingrijpend zijn voor de tiener, zeker omdat in deze tijd de grootouders vaak weer meer deel uitmaken van het leven van een kind en tiener.
Leven en Loslaten 