We worden gevormd door het leven dat ons overkomt. Dit geldt niet alleen voor ons als volwassene, maar ook voor het kind.
Het leven gebeurt. Het is al een boot die vaart en soms aanlegt in een haven om iemand uit te laten stappen, die niet meer verder meegaat. Een geliefd persoon sterft. En dan begint voor jou als volwassene en voor je kind een nieuwe wereld.
Een van de eerste blogs die ik publiceerde was “Ongeneeslijk ziek, wat zeg je tegen de kinderen? Ook in het boek “Het Rouwende Kind” is hier een hoofdstuk aan besteed.
Al beseft men het belang van open en eerlijk de kinderen te informeren over het ziek zijn van een naaste, het blijft moeilijk.
Grief is not a disorder, a disease or a sign of weakness. It is an emotional, physical and spiritual necessity, the price you pay for love. The only cure for grief is to grieve. ~Dr. Earl A. Grollman
Welke leeftijd kinderen ook hebben, alle kinderen rouwen bij het verlies van een dierbare. In het artikel Wat begrijpt je kind van de dood? kun je lezen hoe de ontwikkelingsfase waarin een kind zich bevindt invloed heeft op het besef wat een kind heeft van dood en hoe zijn reactie hier op kan zijn. Ieder kind heeft echter zijn eigen ontwikkeling en dus ook zijn eigen rouwproces. Het zijn algemene lijnen die worden omschreven, natuurlijk ga je uit van het kind zoals het is.
Dood en doodgaan is een onderdeel van de levenscyclus. Het is op het moment dat we geboren worden de enige zekerheid die we hebben. De manier waarop we met de dood omgaan is echter de laatste decennia erg veranderd. De belangrijkste oorzaak hiervan is, denk ik, de ontwikkelingen en de vooruitgang in de medische wetenschap. We gaan er van uit de nieuwste medicijnen en technieken onze dierbare beter zullen maken als er zich een ernstige, terminale ziekte openbaart. Dood wordt gezien als een medische fout, de medische wetenschap kon onze geliefde niet beter maken. Dood is steeds minder een onderdeel van het leven geworden, waardoor de dood ook steeds verder van ons af staat.
Het geheugen van een kind werkt anders als van een volwassenen. Het is nog niet volgroeid en het opslaan en terughalen van herinneringen gaat anders dan bij volwassenen. Zeker bij het jonge kind zien we dat herinneringen snel vervagen. Er zijn weinig mensen die zich veel herinneren van voor hun 3de levensjaar.
Daarnaast heeft het jongere kind ook minder herinneringen. Indien een opa is overleden kan een jongen van tien zich wel blijvend herinneren, dat opa elke week op het voetbalveld stond, dat ze samen naar het spoorwegmuseum zijn geweest, en dat ze regelmatig gingen vissen. Maar een vijfjarige bijvoorbeeld heeft veel minder herinneringen aan dergelijke gezamenlijke activiteiten, omdat er gewoon minder tijd is geweest om dingen samen te doen.
Leven en Loslaten 