Stilte

Auteursrecht: esolex / 123RF Stockfoto

En dan valt er stilte. Het praten is verstomd en er wordt niets gezegd. Terwijl er zoveel te zeggen is. Zoveel dat je zou willen zeggen. Je hebt erover nagedacht tijdens het rijden hier naar toe, wat je zou zeggen. Maar nu zit je hier, op nog geen meter afstand van degene die je aan het hart ligt en er is niets dan stilte. Je voelt de paniek in je opkomen, je spieren spannen zich, je schraapt je keel, maar de woorden komen niet. Je spanning neemt verder toe en je gedachten nemen een eigen loop: “het was een vergissing om op bezoek te gaan” of ‘heb ik iets verkeerd gedaan?” of “Ze is boos omdat ik nu pas op bezoek kom”

Voorbij de bucketlist

Je kent ze wel de verhalen van de bucketlist. Misschien staan er bij jou ook nog een aantal op, zoals bungee jumpen, parachutespringen, een wereldcruise, of een vakantie naar een exotisch oord of iets rustiger zoals bij mij de voettocht naar Santiago de Compostela. Deze activiteiten worden vaak met ontzag en waardering bekeken. We bewonderen degene die tot het uiterste gaan.

Veel minder aandacht is er voor de verhalen van degenen, die zorgdragen voor een ziek of gehandicapt kind, partner, ouder of een andere geliefde naaste. Die hebben geen verhalen over verre reizen, vliegen door de lucht of andere culturen. Ook zij gaan vaak tot het uiterste van hun kunnen. Doch hun verhalen worden niet gehoord. Toch zouden we juist, zeker in deze donkere dagen van het jaar, moeten luisteren naar hun verhaal.

Een moeilijke keuze

Auteursrecht: ints / 123RF Stockfoto

We willen het geloof hebben dat we het einde van ons leven kunnen controleren. Maar niemand heeft echt controle over het einde van zijn leven. We zijn sterfelijk en op een bepaald moment komt de dood. We zijn echter niet helemaal zonder controle. We hebben wel ruimte om in ons leven te acteren, om onze verhalen zelf te vormen. Doch al de tijd korter begint te worden wordt de ruimte die we hebben om te acteren smaller en smaller. Dat zie je bij onze zieken en ouderen.  Als je kijkt hoe we die behandelen, dan hebben ze nog maar weinig ruimte om hun eigen leven te acteren. Ze worden gedwongen in een rol die een ander voor hun gekozen heeft.  We willen dat ze veilig zijn en zo lang mogelijk leven. En we doen wat mogelijk is om te zorgen dat ze veilig zijn, dat ze langer leven. Maar we vergeten de prioriteiten die de zieken en ouderen zelf hebben. We gaan het verhaal voor hen invullen om hun leven te verlengen, om hun  leven veilig te maken. We schrijven de laatste akte van hun leven en bepalen hun rol in plaats van dat ze deze zelf schrijven.