En dan hoor je dat je ex-partner is overleden. Als jullie samen kinderen hebben zal je de boodschap vermoedelijk via je kinderen horen. Heb je geen kinderen, dan lees je het misschien onverwacht in de krant, of hoor je het van een gezamenlijke vriend. Als je het al hoort, voordat de afscheidsdienst plaats vindt. Er gaat een steek door je hart. Het is wel de ouder van jouw kind. En ook al is jullie relatie verbroken, je hebt ook mooie tijden met elkaar meegemaakt. En die ruzies, die jullie gehad hebben, waren misschien niet nodig geweest. Je had het op een andere manier op kunnen lossen. Dat heb je ook regelmatig gedacht, maar je bent er nooit toe gekomen om het uit te spreken naar je ex toe. En nu is het te laat. Dit is maar één hersenspinsel dat naar boven kan komen als je hoort dat je ex is overleden.
Het verdriet om het overlijden van je ex is vaak een stil verdriet. Hoezo ben je verdrietig. Jullie zijn toch uit elkaar. Je hebt toch een andere partner? De omgeving vindt het onbegrijpelijk dat je zo verdrietig bent. Je voelt je zo alleen met je verdriet. Op je kinderen wil je niet steunen. Voor hen is het erger. Zij hebben hun vader of moeder verloren. Jij moet er zijn voor hen, en niet laten blijken dat je ook zo verdrietig bent dat hun andere ouder is overleden.
En het wordt nog moeilijker. Zoals bij Rebecca. Ze was reeds zeven jaar gescheiden, haar jongens waren toen 7 en 9 jaar oud. De echtscheiding is niet geruisloos gegaan. 
Zeker in het begin was er veel strijd, maar de laatste jaren ging het soepeler. Ze konden redelijk samen over de opvoeding van de jongens praten, mits zijn huidige vrouw er niet bij was. Met deze vrouw had hij inmiddels ook een 3- jarig dochtertje. Rebecca had zelf sinds een paar jaar ook een nieuwe vriend. En toen kwam het bericht dat haar ex-man was overleden. Een auto-ongeluk. Ze werd ingelicht door de broer van haar ex-man. Met het verzoek het aan haar jongens te vertellen. Hoe vertel je je kinderen dat hun vader dood is? En waar was hun vader? Konden de jongens hem nog zien? Maar de broer wist ook weinig. Op verzoek van zijn moeder heeft hij haar ingelicht, maar hij had zelf nog geen rechtstreeks contact gehad met de huidige vrouw. Rebecca heeft haar jongens ingelicht. Hoewel de jongens regelmatig bij het vader op bezoek gingen, waren ze nu niet welkom. Dat was teveel voor de huidige vrouw. Rebecca begreep het wel, maar ze begreep ook dat de jongens graag bij de familie van hun vader wilden zijn.
Bij de afscheidsdienst wou Rebecca bij haar jongens gaan zitten, zodat ze er kon zijn voor hen, ondanks haar eigen verdriet. Maar ze had de keuze. Zij en de jongens achterin of de jongens alleen voorin. Terwijl zij toch ook jaren deel had uitgemaakt van het leven van de man die was overleden. De jongens wilden graag een plekje bij de familie van hun vader, zo Rebecca ging in haar eentje achterin zitten. Ze wist niet meer of ze verscheurd was door de dood van haar ex-man, of door het gebeuren eromheen. Tijdens de afscheidsdienst was het ook of haar ex-man maar 7 jaar had geleefd. De jongens vertelden wel iets, maar de foto’s die getoond werden waren alleen over de laatste 7 jaar. Alleen met zijn huidige vrouw en hun dochtertje. Geen foto’s van de periode dat de jongens klein waren. Zelfs van de laatste zeven jaar waren er geen foto’s van de jongens, terwijl de jongens toch om het weekend bij hun vader waren geweest.
Rebecca durfde ook niet naar voren te lopen om afscheid te nemen. Ze was bang dat ze in tranen uit zou barstte en dat wilde ze niet. Ze was tenslotte al lang gescheiden, dus hoe kon ze zo verdrietig zijn. Ze had toch ook al een nieuw leven met een lieve partner.
Toen Rebecca bij mij kwam, was het overlijden van haar ex-man inmiddels 10 maanden geleden. De jongens deden het redelijk goed. Ze misten hun vader nog wel natuurlijk, maar ze konden ook al over hem praten zonder tranen. Herinneringen ophalen met een lach en een traan. Maar Rebecca had slapeloze nachten, een brok in haar keel. Telkens als haar jongens over hun vader spraken, moet Rebecca alles bijzetten om niet in huilen uit te barsten.
Het verdriet van Rebecca werd niet erkend. Daarboven kwam ook nog de niet erkenning van de periode die zij samen met haar ex heeft gehad. Het niet erkennen van de jongens als kinderen van haar ex –man tijdens de afscheidsdienst. Alles had zich bij Rebecca opgestapeld op haar eigen idee dat ze niet mocht rouwen om de dood van haar ex, omdat ze immers nu een ander leven had. Ze vond het vreemd van zichzelf dat ze zo verdrietig was om de dood van haar ex-man. Dat ze het tonen van dit verdriet gelijk stond aan het erkennen dat ze niet van haar huidige vriend hield.
Maar het overlijden van je ex-partner, de andere ouder van je kinderen, is een droevig moment. Rouw is de achterzijde van liefde. En inderdaad je hebt gerouwd toen je relatie werd verbroken. Je hebt gerouwd, dat jullie samen geen toekomst meer hadden. Nu mag je rouwen omdat degene, met wie je een aantal jaren het leven hebt gedeeld, met wie misschien samen kinderen hebben, is overleden.
Leven en Loslaten 
Dank voor de mooie respectvolle tekst.Rouwen hoort bij liefde,ook al is liefde lang geleden….
Zeker!! Heb het pas ook meegemaakt !! Samen 2 kids .zat gelijk vol met schuld gevoelens van wat als ik het anders had gedaan?? En waarom was ik eigenlijk niet tevreden met wat ik had!! Te jong??? Heel veel gaat er door je hoofd .wand stiekum had hij gewoon een belangrijke rol gespeeld in mijn leven !!! En hield ik echt wel van hem!! Het doet echt zeer !! En zeker om het verdriet van mijn kinderen te zien !! 30 jaar gescheiden kids zijn volwassen !! Ik 58 kende hem sinds mijn 17 tiende deel van ons leven!!! O zo belangrijk!!
In dit geval zou ik aanraden contact op te nemen met de familie van ex-man, om met hen samen, vooral voor de kinderen!!, tot een betere vorm van rouwverwerking te komen. Haar eigen rouw zou daardoor ondersteund worden. Uit het verhaal maak ik op dat met name de ontkenning van het ontstaan van haar kinderen haar tijdens de uitvaart kwetste. En terecht! Ik kan me voorstellen dat de ex-schoonfamilie ook is opgevallen dat de zonen uit beeld bleven en daarmee ontkend werden, en dat hen dat ook heeft geraakt. Op deze “common ground” zou wellicht winst te behalen zijn. Tevens zou ik met de ex-schoonfamilie in contact treden over het handhaven van contact tussen de jongens en hen – kinderen hebben recht op wortels, en die gaan verder dan de directe ouder.
Het bevestigen van hun plek in die familie kan voor de mannetjes van zeer wezenlijk belang zijn in het verwerken van een verlies. Verlies van een ouder is al groot genoeg, en zou zeker niet nóg groter moeten zijn door het verlies van een hele familie. Vanzelfsprekend kunnen deze ondertussen grote kerels ook zélf daarin actie ondernemen- ondersteuning en bevordering van zo’n initiatief door de moeder is heilzaam.
Mijn inschatting is, dat door realisatie van het rouwen van de kinderen, zij zelf ook helderheid krijgt in het stuk “wat is van mij aan rouw, wat is van hen?”. Daarmee wordt haar rouw-last individueler en persoonlijker, en kan zij daar beter mee aan de slag. De intimiteit van de relatie is al lang voorbij, maar de intimiteit van het rouwen-om kan daarmee vol worden beleefd.
Vanmorgen het bericht dat mijn ex man en vader van mijn 7 kinderen is overleden. 15 jaar waren we samen en bijna 15 jaar getrouwd. We hadden een vechtscheiding met verwensingen en doodsbedreigingen over en weer. Maar de laatste tijd was het rustig we konden nog niet in 1 ruimte zijn maar het was rustig. En nu is hij er niet meer … 7 kinderen intens verdrietig … en ik … ik durf mijn verdriet niet te tonen want door mijn huidige man wordt dat niet geaccepteerd want mijn ex was een hufter en bij mijn kinderen wordt het ook niet getolereerd want die kennen alleen de eeuwige strijd van hun ouders waar zij de dupe van zijn geworden. En bij mijn ex schoonfamilie ben ik de oorzaak van zijn slechte levenswijze ( roken en drank ) … dus waar kan ik heen met MIJN verdriet … nergens!!!! Mijn verdriet wordt niet gezien en zeker niet geaccepteerd. Tis mijn STIL verdriet!
Ik vind het jammer dat je met je verdriet nergens heen kan. Als je huidige echtgenoot je echt graag ziet dan moet je bij hem terechtkunnen. Zelfs al was de vader van je 7 kinderen een hufter, Het is je levenspartner geweest gedurende 15 jaar en daar mag je gerust verdriet voor hebben. Bij goede vrieden en vriendinnen, die je door en door kennen, moet je terecht kunnen.Ik leef met je mee.
Zijn er vriendinnen of vrienden aan wie je je verdriet kwijt kunt? En ja, ook je huidige echtgenoot en je kinderen zou je je verdriet moeten kunnen tonen. Of ze het begrijpen, is vers twee. Maar als ze echt van je houden, accepteren ze dat je verdriet hebt om iemand, die heel lang een belangrijk onderdeel van je leven is geweest.
Dat je kinderen en je echtgenoot je ex-man als een aanstichter van al het kwaad zien, dan doen ze hem misschien ook onrecht aan, want ooit was er liefde tussen jullie en daar zijn de kinderen uit voortgekomen.
Ik vraag me ook af, of je ooit om de scheiding van je ex-man hebt gerouwd, gevangen als je wellicht was in het vechten. Hoe begrijpelijk woede en verontwaardiging ook zijn, als ze nooit hebben plaats gemaakt voor verdriet, zou dat nu naar buiten kunnen komen. Misschien vind je het moeilijk om uit te leggen aan je kinderen en echtgenoot, maar dat lijkt mij de eerste stap om je te bevrijden van het idee, dat je je verdriet niet mag tonen.
Maar het verdriet dragen, dat kan alleen jij. Gedeelde smart is halve smart is in mijn ervaring nonsens. Vreugde kun je delen, verdriet niet.
Voor je denkt: hij heeft makkelijk praten; ik heb ook een vechtscheiding achter de rug (en gewonnen). Ik heb het mijn ex-vrouw vergeven en daardoor is de relatie alsnog goed geworden. Dat is bijzonder goed voor onze enige zoon: hij heeft zo niet het gevoel dat hij tussen loyaliteiten moet kiezen. En een bijkomend ‘voordeel:’ is kan nu rouwen om wat er tussen ons verloren is gegaan. Ik merk bij mijn vrienden en familie, dat daar ook niet bijster veel begrip voor is, want de morele ondersteuning neemt vaak de vorm aan van: “joh, wees blij dat je ervan af bent, het was toch een rotwijf.”
Dat is geen opbeurende gedachte en het maakt het verdriet er niet minder om. Ooit gingen we samen uit liefde de verbinding aan, hadden we samen dromen over de toekomst en bouwden we een verleden met elkaar op. Die verbinding werd plotsklaps doorbroken (zij werd verliefd op een andere man) en geen enkele manier van verstandelijk benaderen daarvan, zal de pijn en het verdriet verlichten.
En ja, ik ben ook bang om mijn verdriet te delen met mensen die mijn ex als de duivel in persoon beschouwen. Toch doe ik het. Omdat het iets over mij zegt, niet over haar. Ik beschouw verdriet als een teken, dat IK hechtte aan wat verloren ging en ik vind dat IK daar alle recht toe heb.
Cijfer jezelf alsjeblieft niet weg om de goede, lieve vrede te bewaren. JIJ doet ertoe en dat betekent, dat ook jouw gevoelens ertoe doen. En wie dat niet wil aanvaarden, zal zich toch eens moeten afvragen of er ook voor hen toe doet.
Ik weet niet of je nog met dit probleem worstelt. Zo ja, dan wens ik je veel sterkte, wijsheid en liefdevolle/begripvolle ondersteuning toe. Maar besef ook, dat mensen die pas kunnen bieden, als jij de behoefte daaraan kenbaar hebt gemaakt. Zwijg dus niet.
Nicole, ik wil heel graag met je in contact komen, zou je mij een mailtje kunnen sturen op v.b.groenewoud@gmail.com ?
Beste Nicole .
Ik wens je veel sterkte om je verdiet te verwerken .
Jammer dat je dat niet met je huidige man kan bespreken .
Kijk of je iemand hebt waar je het wel aan kwijt kunt .
Liefs Betsie .
We zijn ondertussen 2 jaar verder en iedereen heeft zijn leven weer opgepakt. Het gemis blijft bij mijn kinderen maar dat is heel normaal. Met mij gaat het ook goed al blijft het wel een vreemd idee dat hij er niet meer is.
Ook mijn ex man is overleden. Ik herken me heel erg in het stille verdriet. Het is inmiddels al 3 jaar geleden, maar toch schiet ik af en toe nog vol om zijn overlijden. De scheiding was in goed overleg en we hebben altijd een goede band gehouden, dat was fijn voor de kinderen en kleinkinderen. Het ergste vind ik het als mensen zeggen,’ je was toch van hem gescheiden’? Net alsof je dan geen verdriet mag hebben. Ik was wel 30 jaar met hem getrouwd, en dan heb je toch een verleden samen gehad. Nu hij er niet meer is, kan ik met niemand praten over onze kinderen en kleinkinderen. Dat voelt soms heel eenzaam, maar andere mensen begrijpen dit meestal niet. Ten tijde van zijn overlijden had ik net een nieuwe vriend. Helaas ging de relatie in de loop van dat jaar uit, en eigenlijk kwam toen pas het verdriet en de rouw om mijn overleden ex man naar boven, en tegelijkertijd dus ook nog het verdriet om de verbroken relatie. Ik heb toen een heel zwaar jaar gehad, en mijn kinderen konden me niet steunen, omdat ik hen moest steunen bij het verlies van hun vader. We zijn nu een paar jaar verder en het verdriet heeft plaats gemaakt voor acceptatie. Al missen we mijn ex man nog steeds op verjaardagen en feestdagen. Ik wens iedereen sterkte, en mijn advies is stop je rouw niet weg. Je mag rouwen om je ex man, niet omdat je nog van hem houdt, maar omdat de vader van je kinderen er niet meer is en je geen herinneringen meer kunt delen met hem. Dat is een groot verlies en daar mag je om rouwen.
Beste ex partners (ik noem jullie maar allemaal collectief)
4 weken geleden is mij ex partner van 36 onverwachts aan een natuurlijke dood overleden. Hij is de vader van mijn zoontje van 4,5. Wij waren pas 6 weken apart van elkaar gaan wonen en vanaf augustus was onze relatie beëindigd. Ik ben wel op de crematie geweest en door mijn ex schoonfamilie gedeeltelijk betrokken bij de uitvaart. Maar ik herken wel het deel dat onze relatie van 7 jaar en ons leven samen nauwelijks benoemd werd tijdens de dienst. Ik voel ook heel sterk dat ik niet mag rouwen omdat ik zelf een einde aan onze relatie heb gemaakt, maar anderzijds heb ik ook erg veel verdriet om het besef dat mijn zoontje op zo’n jonge leeftijd zijn vader zal moeten missen. Dat breekt mijn hart. Zou graag met lotgenoten in contact komen omdat ik niet weet wat ik met mijn tegenstrijdige gevoelens aan moet. Ik heb t rouwproces van de verbroken relatie nog geen eens verwerkt en nu het rouwproces dat de vader van mijn zoon niet meer leeft.
Mandy
Dag Mandy, ik heb een soortgelijk verhaal en zou graag met je in contact komen, ik heb ook de behoefte aan contact met iemand die hetzelfde (stille verdriet) doormaakt. Zou je je e-mail adres hier willen achterlaten? Dan mail ik je graag. Gr. Jenny