Sommige mensen zijn gevoeliger en hebben gemakkelijker contact met de spirituele wereld, de wereld waarin onze dierbare overledenen zijn. Sommige mensen zijn veel aardser en hebben niets met het zweverige gedoe, zoals het soms wordt omschreven. Ze hebben daarom soms meer moeite om na het overlijden van een dierbare contact te maken met degenen die zijn overgegaan.
Ik zeg dan altijd “Praat met hen”. “Maar ik hoor geen antwoord”, zeg je teleurgesteld, “ik kan hen niet voelen”. Het zijn inderdaad twee realiteiten. Ze zijn niet zonder reden uit zicht. Als we alle overledenen zouden zien, zou het een chaos worden hier op aarde. Ze hebben hun leven hier op aarde gehad en hebben als het goed is afscheid genomen van hun aardse bestaan. Maar hun energie, ontdaan van de menselijke vorm, is er nog steeds. Je geloof, je hoop, je vertrouwen dat ze je inderdaad horen en zien, zorgt er voor dat je af en toe signalen krijgt en die zijn fantastisch. Echt, daar doe je het voor.
Dus blijf met ze praten. Om even een beetje vreemde vergelijking te maken: Wat doe je als je iemand aan de telefoon hebt, en je hoort even niets? Je blijft praten totdat je weer iets hoort. Of je breekt de verbinding en probeert opnieuw te bellen, hopend op een betere verbinding. En zo is het ook met onze geliefde personen die zijn overgegaan.
Blijf praten tot de verbinding er weer is, en ook al hoor jij ze niet, zij horen je wel. En op een dag zal de verbinding er zijn en hoor je ze, zie je ze of voel je de aanwezigheid van hen die jou zo dierbaar waren. En op een bepaalde manier, misschien niet op een aardse manier, zal je ervaren dat ze terug “praten”.
Vertrouw en blijf praten.
Leven en Loslaten 
Blijft lastig
Verstuurd vanaf mijn iPhone
Ik vind dat er veel te snel over een zgn energie van een overledene wordt gepraat.
Hoe komt men daarbij. Is zomaar uit de lucht gegrepen. Noem mij dan maar aards; ben nuchter maar ook hsp-er. Kan goed samen gaan.
Kijk, die energie die je voelt is de energie die van de overledene,die tot je kwam toen hij of zij nog leefde en in jouw omgeving vertoefde. En hoe dichter de lvrfledene tot jou stond in leven (b.v. familielid of dierbare vrien(in), des temeer is deze energie bij jou aanwezig.
Deze zgn “spirituele ervaring” is niks anders dan jouw gevoel hierover. Deze ervaring sluimert nog na in je hoofd, hart en ziel. Daar komt de uitspraak vandaan: het slijt met de jaren. Dat is heel persoonlijk echter. Bij de een gaat dit sneller van bij de ander.
Ik weet wel zeker dat het niet van de zgn geest tot je komt. Ik denk dat ik na mijn dood de eeuwige rust heb. Anders wil ik straks terug omdat ik bv heimwee heb naar mijn kinderen. En er is nog nooit ienand terug gekomen om te vertellen hoe het “daar” zit. Waarom? Omdat dit het bewijs is dat er niets is. Geen waarneming. Vergelijk het met de gewone slaap. Dan ervaar je ook niks, enkel als je droomt. Ms is het een eeuwige droom. Als je geest nog leefde dan zou je toch wel even komen buurten uit jezelf. Laat de doden met rust; vind het eigenlijk ongepast om zo over hen “heen te walsen”. Sorry maar vind het idd zweverig en nergens op gebaseerd dan op je eigen fantasie. Zeg niet dat het niet “mag”, wie ben ik maar ik denk dat het niet kan.