Vandaag is het Vaderdag. Het is alweer 13 jaar geleden dat mijn eigen vader is overleden. Ik heb nooit een bijzondere band gehad met mijn vader, dus ik kan nu ook niet zeggen dat ik hem mis. Ik vind het wel jammer dat we geen betere relatie hebben gehad, zeker omdat ik de laatste jaren steeds meer eigenschappen van hem in mezelf terug zie. Terwijl ik er vroeger van overtuigd was dat ik enkel op mijn moeder leek. Ik wou ook niet op mijn vader lijken.
En nu ik steeds meer eigenschappen van mijn vader in mezelf terug zie, begin ik ook mijn vader beter te begrijpen. Hoe zijn gedachtewereld was en waarom hij deed wat hij deed. Dus op deze Vaderdag denk ik met liefde terug aan mijn vader, die voor mijn gevoel tijdens leven op afstand aanwezig was en nu zo dichtbij.
Voor vele anderen is Vaderdag echter een schrijnende dag, waarop het gemis en verdriet van het niet aanwezig zijn van een vader dubbel voelbaar is. Je gemis mag er zijn. Je pijn mag er zijn. Het helpt om je pijn en verdriet te delen met degenen die om je heen zijn, zodat de liefde voor je vader die nooit overgaat, zich kan nestelen in je hart.
Leven en Loslaten 